Σας έχει τύχει ποτέ να υπάρχεις τη ζωή σας ένας άνθρωπος που σας βγάζει τον κακό σας εαυτό; Είμαι σίγουρη πως ναι. Να το δυσκολέψω λίγο ακόμα; Σας έχει τύχει να υπάρχει στη ζωή σας ένας άνθρωπος που τον αγαπάτε, τον νιώθετε δικό σας, είναι σημαντικός για εσάς, , και παρ΄ολα αυτά σας βγάζει ότι χειρότερο έχετε μέσα σας κάνοντας και εσάς τους ίδιους να αναρωτιέστε με το που κρυβόταν αυτή η τόσο σκοτεινή πλευρά σας; Πάλι κάτι μου λεει, πως αυτό που σας περιγράφω κάτι σας θυμίζει…
Είναι πραγματικά παράξενο και οξύμωρο το να αγαπάμε κάποιον, ενδεχομένως να μας αγαπάει και εκείνος και όμως να μην μπορούμε να του δείξουμε την ομορφιά που κρύβουμε μέσα μας, γιατί η ύπαρξη του και μόνο μας αλλάζει χαρακτήρα , μας αλλάζει πρόσωπο και μας κάνει απέναντι του κάτι που δεν είμαστε. Για ποιο λόγο όμως να συμβαίνει αυτό…
Το έχω ψάξει το θέμα. Το έχω κουβεντιάσει, το χω διαβάσει και τελικά όπου και αν αναζήτησα την απάντηση, αυτή ήταν μόνο μία και πάντα η ίδια. Ονομάζεται θυμός. Ένα καταστροφικό συναίσθημα που κρύβεται βαθιά μέσα μας και είναι ικανό να μας μεταμορφώσει.
Ο θυμός είναι περιττό συναίσθημα, δυστυχώς όμως μπορεί εύκολα να καλλιεργηθεί και ακόμα πιο εύκολα να φωλιάσει μέσα μας. Δεν είναι απαραίτητο να προκαλείται πάντα από τη συμπεριφορά κάποιου άλλου προσώπου και αυτό τον κάνει ύπουλο. Ο θυμός εκτός του ότι μπορεί να προκύψει από την πράξη, τα λόγια και την πρόθεση κάποιου άλλου, πολλές φορές είναι η κατάληξη δικών μας εσωτερικών ανασφαλειών και μηχανισμών που πυροδοτούνται από προηγούμενες εμπειρίες μας, με άλλους ανθρώπους. Ο θυμός είναι η απάντηση της ψυχής σε μία κατάσταση απειλής, μίας απειλής αόρατης πολλές φορές που πυροδοτείται από τον φόβο του ότι θα πληγωθούμε και θα προδοθούμε από έναν άνθρωπο που λατρεύουμε και έχουμε ανάγκη. Σε αυτή την περίπτωση, έχουμε απέναντι μας ένα σημαντικό πρόσωπο για εμάς, που ίσως δεν μας δίνει το παραμικρό δικαίωμα να νιώσουμε θυμό, δεν μας δίνει το παραμικρό δείγμα ότι μπορεί να αποτελεί απειλή για εμάς, και όμως εμείς να φοβόμαστε τόσο πολύ την ανατροπή, να ζούμε τόσο δεμένοι με τις ανασφάλειες μας, που ο θυμός γεννιέται μέσα μας από μόνος του και εκφράζεται μέσω του … «κακού μας εαυτού» απέναντι σε κάποιον που τελικά μόνο αγαπάμε. Αποτέλεσμα; Ντόκτορ Τζέκιλ και Χάιντ. Από τη μία ο πόθος για το πρόσωπο και από την άλλη ο αντίποδας αυτού του όμορφου συναισθήματος μέσω λάθος εσωτερικών διεργασιών που μεταφράζεται σε θυμό.
Όταν είμαστε θυμωμένοι, δεν είμαστε ανοικτοί. Που σημαίνει πως δεν λαμβάνουμε μηνύματα, λόγια, πράξεις καθώς τα κανάλια μας είναι κλειστά. Έχουμε την αίσθηση ότι οι ανάγκες μας από το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει δεν ικανοποιούνται, τα προβλήματα μας δεν είναι κατανοητά, τα συναισθήματα μας δεν έχουν ανταπόκριση, η επικοινωνία μας δεν είναι δυνατή. Όλα αυτά απλά τροφοδοτούν και άλλο το θυμό με θυμό αλλά και με δικαιολογίες για την ύπαρξη και την επιβεβαίωση του. Ένας φαύλος κύκλος που θυμώνει αυτόν που γεννά και νιώθει τον θυμό, αλλά και εκείνον που τον εισπράττει. Ένα παιχνίδι που αν βγει εκτός ελέγχου δεν υπάρχει επιστροφή.
Ο θυμός διαλύει. Διαλύει αυτόν που τον φέρει, αυτόν που τον εισπράττει, τη σχέση αυτών, την ψυχή και των δύο, τα συναισθήματα που μπορεί να υπάρχουν που αν και πιο δυνατά και ουσιώδη παραλύουν από τον θυμό.
Και τι γίνεται τώρα , θα μου πείτε. Εγώ δεν ξέρω. Είμαι και γω μονίμως θυμωμένη με κάποια πρόσωπα, και μέσω του θυμού μου τα σπρώχνω να μου δίνουν το δικαίωμα να είμαι ακόμα πιο δίκαια θυμωμένη, θυμώνοντας περισσότερο. Ακούγεται τρομακτικό. Είναι. Ο ειδικός Ρόμπερτ Λάντι πάλι, αναφέρει πως για να βρεις την ηρεμία πρέπει να διαπραγματευτείς με την τάση να διαταράσσεις την ηρεμία. Μεγάλη κουβέντα. Στην πράξη τι γίνεται; Θέλει θάρρος να σταματήσεις τον εαυτό σου από την κιτσιά , όταν θυμώσεις, και να βάλεις τη λογική σε δράση και να διαπραγματευτείς όντως την ηρεμία με την τάση του να την διαλύσεις. Αυτή όμως η κιτσιά που νιώθεις όταν φουντώνεις είναι και αυτή που σε σπρώχνει ακόμα περισσότερο στον γκρεμό. Και όταν φτάσεις εκεί, ή πέφτεις ή σπρώχνεις ή κάνεις πίσω. Ζυγίζεις και αποφασίζεις τι κοστίζει περισσότερο. Αν πέσεις, τέλειωσες. Αν σπρώξεις , τελείωσες τον άλλον. Το τέλος πάντως παίζει αμφότερα. Αν κάνεις πίσω δεν ξέρω που οδηγείσαι, σίγουρα όμως κερδίζεις χρόνο για να σκεφτείς καλύτερα τι τελικά σε συμφέρει να κάνεις ανάμεσα στο να πέσεις ή να σπρώξεις! ;) Περαστικά μας.
Πηγη: queen.gr
